به همان اندازه که نداشتن بصیرت و کوردل بودن، بد و نشانه عقب ماندگی ذهنی

ومعرفتی است، بینا دلی موهبتی الهی به شمار می رود و توفیقی که نصیب

هر کس شود، بازتر حقایق هستی را می بیند و آن سوی دیوار محسوسات را هم

تماشا می کند و به نوعی شهود می رسد.

این، عینکی است که به چشم هر کس نمی زنند و جایزه ای است که به هر کس نمی دهند.

در کلام حضرت رسول،این موهبت به نوعی خواست و لطف و عنایت الهی

به شمار آمده است، آن جا که می فرماید: 

هیچ بنده ای نیست مگر آن که دو چشم در صورت دارد که با آن دو،

کار دنیا را می بیند و دو چشم در دل دارد که با آن دو امر آخرت را 

می بینید. پس هر گاه خداوند نسبت به بنده ای اراده خیر داشته باشد 

دو چشم درون او را باز می کند، تا با آن دو دیده دل، آن چه را خداوند 

بر اساس غیب به او وعده داده است، ببیند.1

و این همان عرفان شهودی است، یعنی کنار زدن پرده ها، دیدن آن 

سوی پرده ها مادی، عبور از محسوسات، رسیدن به باورهای یقینی،

مشاهده باطن عالم، دیدن بهشت و جهنم در همین دنیا و از هم اکنون،

آن روز را دیدن و برای آن کار کردن و شعله های دوزخ و سایه سارهای 

بهشت را در این جهان با چشم دل دیدن!

پیامبر اکرم(ص) روزی پس از نماز صبح به جوانی که در مسجد بود و 

از بی خوابی چرت می زد و رنگ پریده و پریشان بود و چشمانی به

گودی نشسته داشت، فرمود:((کیفَ اَصبَحتَ))؟ در چه حالی و چگونه

صبح کردی؟

وی گفت در حال یقین،

پیامبر پرسید: هر چیزی نشانه ای دارد، نشانه یقین تو چیست؟

گفت: یقینم، خواب از چشمم ربوده و شب ها نا آرامم ساخته،

از دنیا و آن چه در آن است گسسته شده ام، گویا عرش الهی و روز قیامت و صحنه دادرسی و حشر خلایق را می بینم.

گویا اهل بهشت را می بینم که از نعمت های آن برخوردارند و بر تخت ها نشسته اند و گویا دوزخ را می بینم که اهل جهنم در آن در عذاب اند و صدای تنوره آتش دوزخ را می شنوم و در گوشم می پیچد.

پیامبر خدا (ص) به همراهانش فرمود:

این، بنده ای است که خداوند قلب او را با ایمان، روشن ساخته است 2

و این یعنی همان بینایی دل و روشنی چشم درون که در سایه ایمان و معرفت و شهود به دست می آید.

1میزان الحکمه ج5 ص 224

2اصول کافی ج2 ص52 حدیث 2

برگرفته از کتاب : قلمرو دل ، جوا محدثی

ادامه دارد ...

*********************************************************

این چشم ارزش دیدن هر چیزی را ندارد