می گویند وقتی حرّ بن یزید از کوفه خارج شد تا به سوی حسین بن علی(ع) 

آید و بدستور ابن زیاد، راه را بر امام ببندد، از پشت سر ندایی شنید که:

((ای حر، تو را بر بهشت جاودان بشارت باد!))

اما با شگفتی وقتی به عقب نگاه کرد، کسی را ندید1

همین ندا بود که در صبح عاشورا او را {حسینی}کرد و از جبهه باطل جدا شد

و به اردوی حق پیوست و جان خود را فدای امام کرد.

از این نداهای بیدارگر بسیار است. اما اگر گوش جان کسی بسته باشد، از شنیدن و پیروی کردن محروم می ماند.

امام صادق(ص) فرمود:

{ اِنَّ الله اذِا اَراد اَن یَهدِیَ عَبدا فَتَحَ مَسامِعَ قَلبِه ...}2

هر گاه خداوند بخواهد بنده ای را هدایت کند، ((گوش جان)) او را باز می کند،

و اگر جز این را بخواهد، گوش قلب و درونش را می بندد و مهر می زند،

پس هرگز به راه صلاح و اصلاح نمی آید و این است معنای کلام خدا که:

بلکه بر دلها قفل هاست!

اگر کسی نخواهد هدایت شود، هزار حنجره آواز هم بیخ گوشش زمزمه هدایت سر دهد، بیدار نمی شود.

مگر قوم حضرت نوح، در برابر دعوت توحیدی و هدایتگر او جامه بر سر نمی کشیدند و انگشتان خود را در 

در گوشهای خود نمی نهادند تا ندای نوح را نشنوند؟3

وقتی ((گوش سر)) با روی گردانی انسان، از شنیدن حق و پیام هدایت محروم می شود،

((گوش جان)) هم با وجود حالت اعراض، لجاجت، روی گردانی و بی رغبتی، ناشنوا می شود.

امام علی (ع) آن غریب مظلوم، در جمع غفلت زدگان ناشنوای حق، دلگیر ازآن همه گوش جان مخاطباناز شنیدن پیام علوی،

به آنان می فرمود:

ای مردم! خوب گوش دهید و توجه کنید، گوش های دل هایتان را حاضر کنید تا دریابید و بفهمید ...

تاریخ و تجربه نشان می دهد که اگر ((گوش جان)) کر شده باشد، حتی کلام بلیغ و برّان علی(ص) و

مواعظ تکان دهنده او هم نمی تواند مخاطب را از جا حرکت دهد و متحول سازد، و این اشکال،

نه از گوینده بلکه از شنونده است.

1قاموس الرجال ج3ص 103

2میزان الحکمه حدیث 16955

3سوره نوح آیه 7

ادامه دارد...

*********************************************

بازم گوش بده

صدای گریه هایی رو میشنوی 

غریب مادر حسین

اشک اشک ی چشمه 

رو گونه مادر نشسته

از همتون التماس دعا دارم.