پرده های گوش جان

آن چه گوش جان را از کار می اندازد، آلایش های درونی و رذایل اخلاقی است.

گوش باز و گوش بسته

می گویند وقتی حرّ بن یزید از کوفه خارج شد تا به سوی حسین بن علی(ع) 

آید و بدستور ابن زیاد، راه را بر امام ببندد، از پشت سر ندایی شنید که:

((ای حر، تو را بر بهشت جاودان بشارت باد!))

اما با شگفتی وقتی به عقب نگاه کرد، کسی را ندید1

گوش جان

از ((چشم دل)) سخن گفتیم و این که گاهی کور می شود و روشن ترین

حقیقت ها را نمی بیند.

از ((گوش جان )) هم می توان گفت و از شنوایی و ناشنوایی اش.

این جا هم نکوهش قرآن از آنان که گوش دارند و نمی شنوند، پابرجاست.

مثل آنجا که از چشم داران نابینا بود.